کوچه های درد

شعر هایم را تقدیم تنهایی ام میکنم

مرغ باران کوچه های درد را در شب تاریک من پیمود و رفت

در حیاط خانه ام افرای پیر در عبور لحظه ها فرسود و رفت

من نشستم گوشه ای تنها و باد از درون سینه ام برگی ربود

تک درخت سینه ام خشکید و مرد تک درخت سینه ام یک کاج بود

دور شد آن باد سرگردان چه دور نغمه ها را برد او از یاد من

دور شد آن باد و دیگر هیچ کس نیست تا که بشنود فریاد من

های هوی رهگذر ها مرده است کوچه ی خلوت که دیگر کوچه نیست

بر در و دیوار این سنگین مکان مثل شبنم روی گل باید گریست

رفت باید ،رفت باید ،رفت و رفت

رفت و باید جای دیگر خانه کرد

رفت و باید مثل مرغ آرزو روی بام تازگی ها لانه کرد

از حصار پنجره باید گریخت

شیشه ها را شیشه ها را ریخت ریخت